Jan Bouwmeester 'ingetogen trots' bij graf van zijn ouders op eigen landgoed

Een klein roostertje dient als een geïmproviseerd slot voor de ingang. Jan tilt het ijzer rustig omhoog en legt het opzij. Over houtsnippers loopt hij daarna zo'n 100 meter door een dichtbegroeid bosje. "Serene rust", omschrijft de bekende inwoner van het Veluwse dorp de situatie treffend. Op de achtergrond is af en toe het geluid van patrijzen en kippen te horen.

Vijftig jaar lang was Jan huisschilder. Nu onderhoudt hij als rentmeester dit fraaie landgoed, Koeweijde genaamd. Zijn geliefde paarden vormen de grootste bezigheid. "Ik loop vaak door deze doorgang naar het graf en denk dan altijd even aan mijn lieve vader en moeder. Het was te kort, denk ik dan. En dan zeg ik ze even gedag."

Boven de struiken doemt een imposante eik op, die nog door opa is gepland. Jan (73) kijkt omhoog richting de hemel. "Die is 125 jaar oud en waarschijnlijk hoger dan 30 meter. Het is mijn mooiste boom. Dit is een waardevol coulissenlandschap, zoals ze dat noemen."

We stoppen als het pad eindigt, vlak voordat een weiland begint. Een groen bankje pronkt naast een graf vol bloemen en plantjes, aan alle kanten omringd door groen, met als enige geluid het geritsel van bladeren. "Kijk, hier ligt mijn moeder begraven", zegt hij als we zijn aankomen bij de bijzondere plek. "Later zijn mijn vader en jongere broer er ook bijgezet."

Jan vertelt dan over de liefde voor zijn moeder: "Na de dood van mijn vriend ben ik zestien jaar mantelzorger geweest voor haar. Dat heb ik echt met enorm veel plezier gedaan. Ze overleed toen ze 97 jaar was. Altijd stond ze voor iedereen klaar. Haar kinderen en kleinkinderen waren dol op haar. Ik denk dat ze wel meer dan veertig klein -en achterkleinkinderen had."

"Wat ik voel als ik hier ben? Het is een soort ingetogen trots. Ik draag het allemaal niet naar buiten. Mijn moeder was de drijvende kracht in een arm gezin en ik heb bijzonder veel bewondering hoe zij ons hier allemaal heeft opgevoed. Daar zijn we haar als familie enorm dankbaar voor."

Dan vertelt Jan het bijzondere en nooit eerder naar buiten gebrachte verhaal over hoe het graf op deze plek tot stand kwam. "Mijn moeder was een groot liefhebber van de natuur. Het was haar ultieme wens hier begraven te worden als ze zou overlijden. Daarmee ben ik naar de burgemeester gegaan. Die liet me weten dat ze dat verzoek nog nooit hadden gehad. Er bestond geen regelgeving voor. Ik heb hem gezegd: dan máák je toch regelgeving? Nou, zo gezegd, zo gedaan."

Jan vertelt verder over de bijzondere bestemmingswijziging. "Ze gingen alleen akkoord met ons verzoek als dit een landgoed zou worden. Dat was de zwaarste eis die we te horen kregen van twaalf opgelegde regels. Het is uiteindelijk gelukt. Toen de hamerslag in de gemeente viel, hebben we elkaar heel lang omhelsd. Natuurlijk was dat een emotioneel moment. Heel kort daarna overleed ze."

Als we besluiten de rustplaats in stilte te verlaten, onthult Jan ook nog zijn persoonlijke wens, die best heel logisch is. "Ik wil hier straks ook liggen. Rechts van haar", wijst hij naar de steen van zijn moeder. "En uiteindelijk zal die eik ons allemaal opsouperen. Maar dat zal gelukkig nog jaren duren. Ik wil nog heel lang rentmeester blijven van dit mooie landgoed. Mijn waardevolle voedsel is bewondering en verwondering van alles wat er gebeurt in de natuur. Daar hoop ik nog heel lang van te kunnen genieten."